Three months down, three left..

Hi hi,

Volgens mij is het weer tijd voor een nieuwe update, want ik heb weer gekke, leuke en mooie dingen meegemaakt. Wat gaat de tijd toch snel! Ik ben alweer over de helft van mijn grote avontuur en moet er stiekem nog niet aan denken dat ik straks naar huis moet!! Al moet ik eerlijk zijn dat ik van de week het besef-momentje van “Ik ben wel erg ver van huis” heb gehad, maar dat geeft ook weer energie om van dit avontuur extra te genieten. , Ik zal de komende jaren niet nog een keer in dit mooie land zijn. In de tussentijd heb ik nu bijna alle hoogte punten van het Noordereiland gezien, maar er zijn nog steeds plekjes die ik graag wil zien. Deze plekjes zijn, hoe kan het ook anders, allemaal rondom of in Auckland (net zo als ik nog heel veel mooie plekjes in Nederland niet heb gezien, hihi).

Om hier mee te beginnen ben ik het weekend van 18 en 19 april in Auckland gebleven en ben ik de stad in gegaan. Vrijdagavond ben ik met mijn vriendjes en vriendinnetjes goed wezen stappen, waardoor ik zaterdag wat rustiger aan heb gedaan: Queen Street op, lekker winketjes kijken samen met Rixt & Laura. Zondag scheen het zonnetje en ben ik met Aleid, Liesette, Kyra en Laurens (vriend van Kyr) naar One Tree Hill geweest. One Tree Hill is een dode vulkaankegel met een obelisk op de top: het graf van John Logan Campbell. Hij wilde deze obelisk daar hebben om zo zijn bewondering van het Maori-volk te gedenken, omdat dit het centrum was van de Maori bezetting tijdens de 18e eeuw. Zo leren jullie ook nog een stukje NZ-geschiedenis. We hebben lekker gepicknickt, van het zonnetje genoten en gelachen tot laat in de middag.

Ook ik had maandag 27 april vrij, dus dat betekent een lang weekend! Helaas was het geen Koningsdag (ik moet heel eerlijk zijn dat dit het eerste moment was waarop ik jullie gekke Nederlanders en een mooi feestje echt heb gemist en zéér jaloers was op iedereen met al z’n leuke foto’s en gekkigheid), maar ik heb een super gezellig weekend gehad met m’n huisgenootjes.
Zaterdagochtend zijn we op ons gemakje vertrokken richting Tauranga. Ja ja, klopt! Dit is al de derde keer dat ik die kant op ga, maar ik moest en zou Mount Mauganui beklimmen: hét hoogte punt van Tauranga. Eerst hebben we heerlijk over het strand gewaaid en zijn vervolgens de gemakkelijke klim aangegaan. Believe me, na de Pinnacles and Tongariro is alles een makkie (: Boven had ik echt een geweldige view over de hele stad, including the beach (zie foto). Op het moment dat we weer naar beneden liepen, begon het helaas keihard te regenen en zijn we zeiknat de auto ingestapt en richting Rotorua gereden.
Ik heb tijdens mijn tripjes in Rotorua wat locals leren kennen en we mochten die nacht bij hen blijven slapen. Super gezellig! In Rotorua wonen heaps of Maori people (heaps is Kiwi-slang en betekent veel) en het leek de locals leuk om ons mee te nemen naar een bar waar live muziek werd gemaakt en veel Maori people uitgingen. Het is best wel raar om ergens te lopen, om je heen te kijken en je dan je te bedenken dat jij één van de blanke mensen bent, die op één hand te tellen zijn. Het was leuk om mee te maken, maar onze lokale vriendjes leek het leuker om naar een houseparty te gaan. Dit was een geweldige keus! We kwamen bij een paar Maori-bloedverwanten thuis, hebben nieuwe contacten gelegd, culturen besproken, gedanst en karaoke gezongen: fantastisch!
Zondag gingen Laura en Rixt naar Wai-O-Tapu, maar ik had dit park al gezien en ben met één van de locals naar het plaatselijke museum gegaan. Hier is mij uitgebreid verteld over de geschiedenis van de Maori’s in Rotorua: super interessant en leerzaam.
In de middag zijn we doorgereden naar Taupo, waar we een heerlijke nacht en douche hebben gehad in onze privé hostel kamer en privé badkamer (je hoort het al: ik ben een luxe “backpacker”). De volgende dag hadden we allerlei dingen gepland, maar helaas wilde het weer niet echt met ons meewerken. De regen viel met bakken uit de hemel, maar we hebben onderweg naar Auckland nog wel twee stops gemaakt. Onze eerste stop was bij de Haku Fall, wat één van de sterkste watervallen in Nieuw Zeeland is. Daarna zijn we doorgereden naar de Blue Springs. Dit water is het zuiverste water van Nieuw Zeeland en is zo ontzettend helder. Jammer genoeg konden wij dit niet helemaal zien door alle regen die naar beneden viel.

Op donderdag 30 april was mijn collega Scott jarig, dat betekent dat je een dag vrij bent. Scott had liever vrijdag vrij en daarom zijn we ’s avonds met z’n allen uiteten geweest in Ponsoby (één van de suburbs van Auckland) bij Mekong Baby. Dit is een restaurant met een Asian Fusion style of food. Je moet je voorstellen dat je Aziatisch aan het eten bent met een vleugje Italiaans er doorheen.
Scott vind vrouwen met rood haar ontzettend aantrekkelijk en daarom had mijn baas bedacht dat ik in de stad opzoek moest gaan naar rode pruiken. Geen probleem! Daar vermaak ik me wel een uurtje mee (: Na zes verschillende pruiken uit te hebben gezocht en ze ’s avonds allemaal even geprobeerd te hebben met Laura, kon ik de volgende dag met de melding “Missie geslaagd!” aankomen op mijn werk. Mijn baas en m’n andere collega’s vonden ze geweldig (Yiii, puntjes scoren!).
We hadden voor het restaurant afgesproken, zodat we met onze rode pruiken Scott zouden verrassen. Dat is gelukt: hij wist niet waar hij moest kijken en heeft ze uiteindelijk zelf ook geprobeerd, haha! Daarna nog even een paar cocktails gedronken bij de beste cocktail bar in Auckland. Al met al was het een geslaagde avond!

KLM en Heineken vonden dat wij ook een soort Koningsnacht verdiende en ik kan je vertellen die hebben we gehad! Op zaterdag 2 mei om een uurtje of zeven ’s avonds zat iedereen gezellig bij ons in het appartement en konden we al rollend naar het feestje toe. The Blue Stone Room is namelijk om de hoek! Een Dutchie-stempel en een Heineken bij binnenkomst, alleen maar oranje geklede mensen en ontzettend foute Nederlandse muziek (waar ik normaal totaal niet van houd, maar nu fantastisch vond), of te wel: EEN GEWELDIG FEEST EN EEN HILARISCHE AVOND! Ik heb enorm veel gelachen, gedanst en meegezongen (lees: meegeblèrd) . Ik heb er van genoten. Bedankt lieve NZ-vriendjes en –vriendinnetjes!
Om een indruk te geven hoe het was: er kwam een Kiwi naar mij toe om te vragen of wij altijd zo Koningsnacht/dag vierde. Ik vertelde hem dat dit absoluut het geval was en dat hij moest uitkijken dat hij niet omviel, hihi.

Ik ga nog even verder met genieten,

Heaps of love,

Nina