Nog meer herinneringen en kippenvel

Een vrolijke hallo vanuit het mooie Nieuw Zeeland!

Ze zijn er een beetje laat mee, maar ook de Chinezen hebben inmiddels hun nieuwe jaar gevierd. In Auckland lopen enorm veel Aziaten rond, zo ook Chinezen. Het nieuwe Chinese jaar is in de stad dan ook uitgebreid gevierd met veel lampionnen en vuurwerk. Ook al is het geen onderdeel van de Nieuw Zeelandse cultuur, ben ik toch even een kijkje gaan nemen met mijn huisgenootjes en Matthijs bij het Auckland Lantern Festival. Dit werd gehouden in Albert Park. Dit park is erg heuvelachtig, niks nieuws voor mij en mijn kuiten by the way!

Auckland city is heel heuvelachtig, omdat het gelegen is in een vulkanisch veld. De vulkanen zijn uitgedoofd, maar het vulkanische veld is slechts slapend. (Mette, voor het geval dat je dit leest: ik hoop niet dat ik nu onzin neer heb gezet, aangezien ik dit gewoon van internet heb geplukt, maar anders moet je het nog maar even uitleggen met jouw kennis van de aarde, die jij verkrijgt tijdens je studie aardwetenschappen, haha!)

Je moet je voorstellen dat ik rondliep in een park vol met Chinese lampionnen. Grote en kleine beelden, draken, bootjes en ga zo maar verder. Ontzettend leuk om een keer te zien! Om het feest af te sluiten werd er op zondagavond 1 maart vuurwerk vanaf de Sky Tower afgestoken en toevallig woon ik hier zo ongeveer naast!

In het weekend van 28 februari en 1 maart heb ik het plaatsje Rotorua nog maar eens opgezocht. De vorige keer heb ik met Paul & Menno veel gezien. Deze keer heb ik vooral heel veel activiteiten gedaan.
Onze eerste stop was in het plaatsje Matamata (voor de Hobbit fans onder ons: hier zijn de films opgenomen!), waar we even konden lunchen en de benen strekken.
Daarna zijn we in één keer doorgereden naar Rotorua om te raften. Helaas was er door het grote aantal mensen, niet voor iedereen de mogelijkheid om te raften. Ik heb daarom Liesette, Kyra, Ymke en Patrick vergezeld met ‘sledgen’ (in onze woorden ook wel: sletten, want dit is wat wij eerst verstonden, haha!). In plaats van een grote boot heb je een eigen board waarop je ligt en daarmee van alle watervallen af gaat. Helaas kon ik hierdoor niet mijn GoPro om doen, maar de planning is om ergens in de komende maanden te gaan raften, dus hopelijk kan ik dan een filmpje maken! We hebben erg gelachen en hadden de volgende dag mega last van spierpijn in onze armen, but it was worth it.
Na lekker in het zonnetje te hebben gelegen, zijn we doorgereden naar het hostel in Rotorua. Hier hebben we goed gebruik gemaakt van het zwembad en hebben we vervolgens ‘dansjes & drankjes’ (zoals Pam en Manon zouden zeggen) gedaan in de backpackers pub naast het hostel. Laat ik het er op houden dat het een geslaagde en enorm gezellige avond/nacht was. Ik denk dat de meesten dan wel genoeg weten, haha!

De volgende dag gingen alle vermoeide en brakke koppies naar de Maori village Whakarewarewa (je spreekt dit uit als Faka-rewa-rewa). Deze naam is slechts een afkorting van de echte naam van het dorpje. De volledige naam is namelijk: Tewhakarewarewatangaoteopetauaawahiao. En nee, dit is niet de langste plaatsnaam in Nieuw Zeeland.
Het dorpje bestaat voornamelijk uit geisers en kleine huisjes. De Maori bevolking maakt veel gebruik van de geisers door bijvoorbeeld het water te gebruiken als bad of om groente en vis in te bereiden. Erg indrukwekkend om te zien, maar niet zo indrukwekkend als het optreden wat ze voor ons hebben gedaan. Een aantal van de Maori bewoners hebben voor ons gezongen en de Maori Haka gedaan. De Haka kennen jullie mogelijk van de “dans” die ze doen voor een rugby game. De hoofden die de bewoners trekken en de kracht die zij uitstralen tijdens deze dans zijn fantastisch!
Als laatste zijn we naar een berg geweest, waar je kon lugen. Ik vergelijk het een beetje met real life Mario Kart, haha! Je zit op een klein karretje, die je zelf moet besturen en gaat van een berg af. Heel simpel, maar goed voor enorm veel lol, gelach en gegil!

De week daarna ben ik de hele week vrij geweest, omdat mijn collega’s in Australië zaten en dit voor mij niet heel interessant was (veel congressen en vergaderingen). Heel vervelend als de zon de hele week schijnt! Ik heb de week dan ook vooral doorgebracht in de zon, heb wat huishoudelijke klusjes gedaan (ja, ook naast alle mooie, gave en leuke dingen, moeten mijn kleren en het appartement ook schoon worden gemaakt) en heb ik de WiFi geïnstalleerd. Dit laatste kostte wat bloed, zweet en tranen, maar dan heb je ook wat: lekker skypen met mijn lieve zusjes, vriendjes en vriendinnetjes op de vroege ochtend!

Afgelopen weekend, 7 en 8 maart, ben ik samen met Rixt, Kyra en Laura met de auto vertrokken naar Coromandel. Een ontzettend mooi, groen gebied ten oosten van Auckland (zie het kaartje, wat ik heb bijgevoegd!).
Zaterdag arriveerden we om een uurtje of 12 bij de Pinnacles hike en ik had er enorm veel zin in! Ik wist dat het zwaar zou worden, maar was er niet van uitgegaan dat de top zo hoog zou zijn.. (Dit kan je positief en negatief bekijken, haha. Meer lopen en klimmen, maar een beter uitzicht!) De hike ging naar mijn mening prima en ik had niet heel veel moeite om naar boven te komen, in tegenstelling tot de Tongariro Crossing. Al moet ik wel eerlijk zijn dat toen ik een hele lange weg met trappen omhoog zag, de moed me even in de schoenen zakte. Maar goed, wie mij een beetje kent, weet dat ik, op de meeste dingen, een positieve blik heb: “Go for it Nien, want er staat een mega beloning voor je te wachten!”. And believe me, ik had niet tegen mezelf gelogen.. Het laatste stukje was letterlijk klimmen over rotsen de berg op. Hier zag ik wel een uitdaging in en ik ging dan ook met zo min mogelijk hulp van onnatuurlijke dingen naar boven. Daar stond ik dan op het topje van de berg en ik dacht dat Nederland groen was? Nou.. Neuh! (hihi) Zeker niet vergeleken met het eindpunt van de Pinnacles hike. Wat een ontzettend gaaf uitzicht! Ik krijg weer kippenvel als ik er aan denk.
Gesloopt, maar ontzettend voldaan kwamen we vervolgens aan in Tairua, waar we een vakantiehuisje bij iemand in de tuin hadden geboekt. Een paar flessen wijn plus het spel Skip-Bo en wij hebben ons de hele avond vermaakt, ondanks onze vermoeide benen.

De volgende ochtend zijn we vroeg opgestaan om de dag door te brengen bij Cathedral Cove (wie de uitspraak hiervan heeft bedacht, mag dit van mij wel veranderen, want ik krijg het gewoon niet voor elkaar om dit op een normale manier uit m’n mond te krijgen) en the Hot Water Beach.
Om bij de Cove te komen, moet je eerst nog een uurtje lopen met uitzicht op de zee (er-rug vervelend!). Tijdens deze wandeling ontdekte ik een ontzettend mooi verlaten strandje. Echt zo eentje waar sommige mensen zouden willen trouwen: wit strand, water dat zo helder is dat je je eigen voeten kan zien en heel veel rust. Hier hebben Kyra en ik rustig op de rotsen zitten genieten, terwijl Laura en Rixt aan het genieten waren in het water.
Ik denk dat we na drie kwartier zijn doorgelopen naar Cathedral Cove en ook de verhalen die ik hierover heb gehoord zijn niet gelogen: wat een prachtig strand én hoe gaaf is het dat er een enorme doorgang in een rots zit om naar een ander strand te komen?!

Genieten is goed voor een mens en dat is me dit weekend weer eens duidelijk gemaakt!

Ik krijg van veel mensen de vraag of ik thuis, familie, vrienden en Nederland al mis. Missen is een groot woord en ik ben van nature al niet zo’n “mis-persoon”. Het enige is dat ik jullie zo graag zou willen laten zien wat ik allemaal zie, omdat ik van zoveel mensen weet dat ze het prachtig zouden vinden en de foto’s niet het bijhorende gevoel kunnen tonen. Maar het feit dat ik bijna verdrietig van het feit wordt, dat ik al bijna op 1/3 van mijn grote avontuur zit en niet in mijn eerste week, zegt ook wel genoeg. Oh, het kraanwater! Ja, ik mis het heerlijke, Nederlandse kraanwater..

Dikke knuffel,

Nina